داستان های زندگی

در روزگار قدیم تاجر ثروتمندی بود که چهار همسر داشت.

همسر چهارم را بیشتر از همه دوست داشت و او را مدام با جواهرات گران قیمت پذیرایی می کرد. بسیار مراقبش بود و بهترین چیزها را به او می داد.

همسر سومش را هم خیلی دوست داشت و به او افتخار می کرد. نزد دوستانش او را برای جلوه گری می برد گرچه واهمه شدیدی داشت که روزی او با مرد دیگری برود و تنهایش بگذارد.

آرزو داشتم قبل از او بميرم!...
احياناً دوستان، جوغه ی اعدام ومرگ پيچيده وتاريک را بر زندگی وعذاب آن ترجيح می دهند...
حيف ... آرزويش برآورده شد وبال کشيد ورفت ومن ماندم ودو چشم حيران... برای هميشه مرا رها کرد وپر گشود... اين بود همسرم.
با دستان خودم پلکهايش را روی هم نهادم... بعد از ده سال زندگی مشترک من ماندم وتنهائی ...

دريک لحظه صدای گوشخراش ترمز ماشينی سکوت مرگباری را بر همه چيره ساخت، صدای خنده وشادی بچه ها در هم خفت، همه خيابان مات ومبهوت بدانسو خيره شدند... جوانی چپ در راست تراشيده در پيکانش را باز کرد وبه جثه آغشته بخونی که جلوی تايرهای ماشينش دراز کشيده بود حيران وسرگردان خيره شد.
پس از يک لمحه سکوت مطلق همه سراسيمه بحرکت درآمدند، راننده لرزان وگریان قسمها می خورد که تقصيری نداشته... سرعتش زياد نبوده... يکهو اين آقاهه از پشت درخت جلويش پريده.. به خدا راست ميکم.. آقا شما خودت ديدی.. مگه نه..

خبر وحشتناکی بود ... مدينه را بخود لرزاند ...گمان می رفت که از روز خلافت عمر رضی الله عنه شيطانهای آدمی وجنی از مدينه گريخته بودند... همه جا امن وامان بود ... کسی جرأت تجاوز بحق ديگری را نداشت ... برای برخی بودن پليس وداروغه در شهر جای سؤال داشت که: چرا حقوق بيهوده از پول بيت المال به آنها داده می شود ... شکر خدا نيازی به پليس ويا داروغه نداريم ..صدای پر طنين امنيت مدينه همه جهان را برگرفته بود ... برخی آنرا از برکات پيامبر اکرم صلی الله عليه وسلم می دانستند وبرخی از بازوی آهنين عدالت عمری ...